te zijn of niet

2c is het tweede boek van mirjam mous dat ik gelezen heb en het beviel mij beter dan password. lekker realistisch en toch spannend. het boek is vast ook heel herkenbaar voor middelbare scholieren, de pikorde in de klas, de autistische leerling, de stoere jongen met de grote mond, het lieve meisje, het kattige meisje, wie had ze vroeger niet zelf in de klas. verrassend aan het boek is ook de ontknoping, tenminste, dat is mijn mening. de actuele onderwerpen, zoals scheiding, verwaarlozing, pesten en racisme spreken aan. het leest lekker snel, een boek om even in het weekend van te genieten. recensie op leesendroom.nl 2c op goodreads.nl

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

grappig, bloedstollend en meeslepend, deze vrouwenthriller. je krijgt al lezend een kijkje in de ingewikkelde wereld van vriendinnen, het gekonkel en geïntrigeer, maar dat alles is gewikkeld in een dikke, warme laag van verdwijningen, bloedsporen, sneeuwstorm en spanning. zoek je een boek om eens even ongecompliceerd van te genieten, om weer even te beseffen in welk spanningsveld pubers zich bevinden, dan is dit een ideaal boek. als je dit gelezen hebt waardeer je je vriendinnen weer om de vriendinnen die het zijn, neem je je voor om elkaar meer te vertrouwen en om in elk geval te genieten van je veilige bestaan, want dat het heel wat erger kan is je snel duidelijk. het meest verrassende aan dit boek vind ik het perspectiefgebruik. dat heeft mel echt heel inventief in dit boek weten in te zetten voor extra spanning. vals op lezenvoordelijst.nl over mel wallis de vries op leesplein.nl een recensie op bookreview

de titel van kees van beijnums boek klinkt exotisch en poëtisch maar het verhaal is uit de wereld van alledag en vol desillusie en triestheid. niet dat dat niet poëtisch kan zijn, maar in dit geval absoluut niet. vandaag nog op de radio kwam het bericht dat één op de tien jongeren wel eens out is gegaan door drank en/of andere middelen, de wereld in dit boek is die van die ene jongere. niet alleen ging berry, de hoofdpersoon, out door drank en pillen, maar ook zijn hoofd ging uit. puberse tegendraadsheid en lamlendigheid zorgen voor een neerwaartse spiraal waarin de hoofdpersoon afdaalt naar de gevangenis. en volgens hem, is er geen spiraal meer omhoog als je eenmaal daar zit, ook niet als je weer vrij bent. natuurlijk is er meer aan de hand dan de puberse buien. vader is vroeg overleden en ging vreemd volgens zijn broer. berry zelf weigerde dat te zien of had de broer toch ongelijk, hoe dan ook, met berry ging het niet goed. en berry zag al graag dingen die er niet waren (een eland

het tweede boek dat ik van arjen lubach lees maakt indruk. magnus, groot, een koning in noorwegen en zweden, is een boek over leven, liefde en overleven. het laat ook zien hoe je soms de weg kwijtraakt in het leven en dan toch de draad weer op kunt pakken. wat magnus ook laat zien is hoe een kleine gebeurtenis een enorme impact op je leven heeft. epilepsie, chantage, angst, een reis, een ontmoeting, alles vormt je en geeft je richting. we denken zelf de richting te bepalen en de één doet dat ook meer dan de ander, maar iedereen komt wel gebeurtenissen tegen die niet te omzeilen zijn, waar je mee moet leven. de uitdaging is natuurlijk om je zegeningen te blijven tellen en vooral om zo positief mogelijk om te gaan met de nieuwe situatie. makkelijk gezegd. inspirerend in het boek is de reis en het ondernemen van iets nieuws op het moment dat de hoofdpersoon van het boek, merlijn, zich verslagen voelt door het leven. en geloof me, je denkt altijd dat het alleen jou overkomt en dat al die

de ontdekking van de hemel van harry mulisch is een wonderbaarlijk boek. soms overdone, soms fascinerend, soms leerzaam, soms grappig en soms mysterieus. het boek wekt ergernis op om de overduidelijke arrogantie van de intelligentsia die van dit boek afstraalt, maar ook bewondering om de verwevenheid van vele thema's en het uiteindelijk spannende, meeslepende verhaal. het boek laat je achter met een gevoel van mogelijkheden en mysteries, kennis en uitvindingen die nog wachten op ons. eigenlijk eindigt het boek met de verdoemenis van de aarde door het hemelrijk uitgestoten nu de duivel de overmacht heeft, maar gevoelsmatig bleef ik positief achter. natuurlijk het milieu, de oorlogen, de verregaande technologie, trump, zorgen hebben we wel. maar we hebben ook boeken vol kennis en historie, mysterie en dromen. nee, die verdoemenis moet nog maar een paar duizend jaar wachten. want dat leert het boek ons ook. de jaren vliegen voorbij. trailer van de film door jeroen krabbé reviews o

steeds meer weten we over onze hersenen en de verbindingen daarin. links zijn onze hersenen bezig met taal, rekenen en analyseren. rechts zijn ze bezig met beelden, kleuren, grote verbanden, creativiteit en dromen. waar we goed in zijn is een beetje genetisch bepaald maar wordt ook vooral bepaald door onze ervaring. het geheugen wordt daardoor getraind in capaciteit/bekwaamheid. een combinatie van die verschillende bekwaamheden van ons brein, dus beeld met geluid en tekst bijvoorbeeld, versterkt het onthouden. maar het allerbest werkt het om wat je leert uit te leggen aan anderen. leerstrategieën om woordjes te leren zijn bijvoorbeeld: herhalen verbeelden associëren verbinden: breng de leerstof met elkaar in verband door te zoeken naar overeenkomsten en verschillen verhaaltechniek: de leerstof in een verhaal gieten plaatsen: plaats ze in gedachten (bijvoorbeeld een boom met vertakkingen of een huis met verschillende kamers) of op papier (mindmap) horen: door ze hardop te z

we hebben allemaal met vallen en opstaan, met eigen wil (meestal), leren lopen, want we zagen het om ons heen, we wilden ergens sneller komen, het leek ons wel stoer en we hadden alle tijd. maar dan gaan we naar school en moeten we leren. we moeten leren ook als we geen verband met de werkelijkheid zien (is het wordt of word, rouw of rauw?) we moeten leren maar zien dat anderen dat misschien wel beter en sneller doen en meer complimentjes krijgen we moeten leren maar zien dat anderen geliefder zijn door uiterlijk en daar hun voor jou ongrijpbare status vandaan halen. tja. we leren het leven snel kennen. essentieel voor toch een fijne schoolervaring is dan de responsieve houding van de leerkracht. dus leerkrachten, bekrachtig succeservaringen, stel hoge verwachtingen, blijf positief en geduldig. de leerkracht moet leerlingen een positief zelfbeeld meegeven. leerlingen moeten leren dat ze het wel kunnen als ze zich maar inzetten, als ze maar willen, zeg ik altijd. want wil

de eeuwige zucht van de leerling, waarom grammatica. wat overdenkingen en theorie hierover. grammaticaonderwijs heeft als basisdoelstelling een termen- en begrippenapparaat aan leerlingen mee te geven zodat ze over taal en taalkunde kunnen praten en zodat ze inzicht hebben in taalstructuur, nodig om vreemde talen te leren. maar natuurlijk is het ook de bedoeling dat door grammaticaonderwijs de taal en het taalgebruik verbetert. ok. dat is heel saai. taalcanon over grammaticaonderwijs mmm. interessant en bruikbaar. goed idee: een aanbeveling van taalkundige jannemieke van de gein is om leerlingen zinnen te laten bouwen en ze daarbij de woordsoorten te leren. leuk idee. neem een filmpje van bonbon maken. laat ze aantekeningen maken en schrijf er vervolgens klassikaal, als voorbeeld, een verhaaltje over. bouw de zinnen op met steeds meer woordsoorten. het logische en stapsgewijze denken dat nodig is bij taalgebruik wordt zo met de paplepel ingegoten. een ander goed idee: taalkun

fascinerend boek van yvonne van keulen met veel levenswijsheden en een geweten in de vorm van de personage klaas. ze schrijft enorm beeldend. in de luisterversie van dit boek leest ze het zelf voor en het lijkt wel bijna een hoorspel. zo is het geschreven en ze doet de stemmetjes perfect na. kijk ook dit youtube filmpje waarop ze een verhaal van haarzelf als 13-jarige voorleest. dramatisch, humoristisch en vooral beeldend. het boek is een paar keer herzien uitgegeven, maar om zich met de actualiteit te kunnen meten is het niet nodig een herziene uitgave te lezen. de eerste uitgave is beeldend en tijdloos genoeg. jan rap op goodreads de uittrekselbank van de bieb over yvonne keuls en haar boeken boekverslagen op scholieren.com

de titel van dit boek van gerbrand bakker is zo poëtisch, perenbomen bloeien wit, en tegelijk zo dramatisch, precies zoals het boek zelf. voor het eerst las ik een boek van bakker. een beeldhouwer raadde mij aan iets van hem te lezen. zijn columns in de trouw kende ik al. dit boek is beter. ongelooflijk die zinnen die zoveel zeggen en tegelijk zo neutraal op papier staan. ik las het oorspronkelijke boek uit 1999, maar kwam er door verslagen te lezen achter, dat er nog een andere versie van dit boek moet zijn. in 2007 blijkt bakker het boek te hebben herzien en bewerkt. dus las ik ook die versie maar. ik moet zeggen dat de versie van 1999 mij meer trekt. het boek heeft veel open plekken die in de versie van 2007 zijn ingevuld. motieven zijn explicieter gemaakt en details zijn meer ingevuld. het grappige is, dat mijn interpretatie van de open plekken in de versie van 1999 blijken overeen te komen met de ingevulde plekken in de 2007 versie. dus of ze wel echt nodig waren? misschien voor d

bosboom-toussaint. tot mijn spijt wist ik niet dat dit de achternaam was van een nederlandse schrijfster in de traditie van de brönte-zussen, een voorgangster van louis couperus. heerlijk dat boek. natuurlijk is het ook anders dan de boeken van de bröntes maar hetzelfde gevoel wordt erdoor opgewekt. bosboom-toussaint heeft de boeken ongetwijfeld gekend. in het boek zelf wordt verwezen naar shakespeares 'taming of the shrew', waar het boek ook ongetwijfeld door geïnspireerd is. net als bij de couperusboeken, leer je veel over de tijd waarin het boek zich afspeelt, de tweede helft van de 19e eeuw. dit boek is geschreven in voornamelijk briefvorm en heeft een mannelijke ik-verteller in de vorm van jonker leopold. aan het begin van het boek zijn daarnaast nog wat korte scenes die een personaal verteller hebben. de verteller zijn dan beurtelings de vriend vanleopold, willem verheijst, en leopold zelf. het verhaal vertelt van een onafhankelijke vrouw die alle burgelijke conventies

dat arjen lubach ook boeken schrijft, dat was een aangename verrassing voor mij. gelijk lezen dus. magnus wordt het meest genoemd, maar dat boek was even niet in de bieb, dus begon ik aan bastaardsuiker. een heerlijk boek, uitdagend door de wisselende perspectieven (briefvorm, ik-verteller heden, ik-verteller verleden, personale vertellers verleden), spannend ook door de verrassende wendingen, door het mondjesmaat geven van informatie en uiteindelijk dramatisch en herkenbaar. wat zijn sommige mensen toch manipulatief. het boek laat een hoofd vol energie en levenslust achter, dus denk niet dat een dramatische wending, een zwaar gevoel achterlaat, zoals veel boeken. bij mij niet tenminste. eigenlijk kun je het boek in zeker opzicht met joe speedboot vergelijken (dat boek luisterde ik net voor dit boek). ze laten de levensloop zien, de kleine gebeurtenissen, die cruciale keuzes, die het leven een onvermijdelijke wending geven en gaan over schrijven. beide boeken doordringen je van je eig

nu dan toch gelezen, of eigenlijk, geluisterd, door tommy wieringa zelf voorgelezen. een imponerend boek. om een gehandicapte puber en later man als hoofdpersoon te nemen, een man die bijna niets kan en waarmee je je niet gemakkelijk kunt vereenzelvigen, is gewaagd en geslaagd. des te meer hangt het boek van het verhaal af en het lukt wieringa om het verhaal veel kracht te geven. de beklemmende toon van het boek maakt dat je vaak een ongeluk voorvoelt, dat niet komt. een gevoel van onheil wordt perfect opgeroepen, terwijl het leven gewoon doorkabbelt voor de hoofdpersoon fransje. dit boek laat je nog eens goed naar het leven kijken. tel je zegeningen en maak er wat van, want als fransje al iets van het leven maakt, dan moet het ons toch zeker lukken. dit lijkt het boek te willen zeggen. schrijven speelt daarin een belangrijke rol. wie schrijft blijft zou als motto goed bij dit boek passen. dat is niet het motto van dit boek. het boek heeft een samoerai-motto en is ook daarop ingedeel

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek

entre les murs van françois bégaudeau is een dagboek van een leraar voordat het dagboek van een loser bestond. het boek is een verslag van dagen op een school in het 19e arrondissement van parijs. leraren hebben het niet gemakkelijk op deze school met een groot deel leerlingen zonder frans als moedertaal en zonder motivatie om te leren. als aankomend docent is dit een boek dat relativeert als je je klassenmanagement niet gelijk op orde krijgt. als ervaren docent die het even niet ziet zitten is het een troost dat je niet de enige bent die eens slecht slaapt na een dagje lesgeven. opvallend vind ik het feit dat françois dit boek uitbracht in 2006 en dat de feiten die hij beschrijft voor een 'moeilijke' school als in die parijse wijk, eigenlijk nu op elke school aanwezig zijn. de oorzaak? smartphones, internet, vrijheid, disciplinegebrek, luxemaatschappij en vast nog een heel rijtje. aan leraren de uitdaging om met de tijd mee te gaan en leerlingen nog steeds net zoveel bij t

eline vere van louis couperus. wie heeft er niet van het boek gehoord. ik las het net voor de tweede keer, met een pauze van dertig jaar. toen ik puber was vond ik het een fantastisch boek en ik moet zeggen, dat vind ik nog steeds. het verschil is dat ik me toen vereenzelvigde met de gevoelige, sentimentele en zwaarmoedige eline, en nu geniet ik veel meer van de beschrijving van de tijd en de mensen. couperus is een meester in het schetsen van gemoedstoestanden en laat zijn personages soms genadeloos ten gronde gaan in een fatalistisch wereldbeeld. gelukkig laat hij dit boek eindigen met de gelukkige levens van de andere personages in elines wereld. zijn boek noodlot laat een zwaarder gevoel achter. eline vere op goodreads.com samenvatting op de uittrekselbank van de bieb eline vere op wikipedia verslagen op scholieren.com

alleen de titel al van orhan pamuks boek, het museum van de onschuld, is zo mooi, zo sereen van uitstraling. het dikke boek is ook sereen. het is een heel langdradig en gedetailleerd verhaal eigenlijk, maar het leest niet zo. dit boek boeit je tot op de laatste letter. het is intens, het is indrukwekkend eenvoudig, het is gewoonweg fantastisch. deze schrijfkunstenaar weet de lezer mee te slepen door het boek in een traag tempo, het tempo van een bezoeker aan een museum, waarin zo veel verhalen zijn bij alle tentoongestelde voorwerpen, dat de bezoeker weken doet over alles in het museum zien. deze meesterlijke traagheid en de fatale levensloop van de hoofdpersoon ergert lezers soms. en zeker, op bepaalde momenten zou je wel willen ingrijpen en het boek een andere wending willen geven, maar je leest door en realiseert je hoe meesterlijk deze schrijver je meeneemt op zijn manier. radiouitzending (engelstalig) over dit boek het museum van de onschuld op goodreads recensie in vrij ned

toevallig vallen ze samen. ik luister naar eline vere van louis couperus en kreeg in een tentamen zaterdag een radiofragment en krantenartikel over léonie holtes. nu zullen velen wel eline vere kennen, maar léonie holtes? zij was een psycholoog die een boek schreef over de niet goed onderbouwde praktijk in een tbs-kliniek. voordat haar boek uitkwam pleegde ze zelfmoord omdat ze psychoses had. uiteindelijk werd haar boek toch, ondanks dreigende advocatenbrieven van de kliniek aan haar uitgever, toch uitgegeven. twee vrouwen die zelfmoord plegen omdat ze lijden aan het leven. beiden sliepen ze slecht op een gegeven moment en de vraag is hoe dat in de neergaande spiraal van hun leven paste. sliepen ze slecht door hun getob en werd hun getob fataal door gebrek aan slaap? we weten allemaal hoe ongezond te weinig slaap is. onze cellen regenereren niet en we worden ultiem somber. we zien donkere wolken waar toch werkelijk hooguit schapenwolkjes zijn. eline vere las ik lang geleden en h

publieke werken van thomas rosenboom is een verademing na het beklemmende archibald strohalm. en toch loopt het met de twee hoofdpersonen in rosenbooms boek ook niet echt goed af. net als archibald gaan zij geheel of gedeeltelijk ten onder in isolatie en eigenwaan. ondertussen leren we heel wat over de geschiedenis van de turfstekers in drenthe, de bouw van het station en het victoria-hotel in amsterdam, de apotheek en over de volksverhuizingen aan het eind van de 19e eeuw naar amerika. goodreads over publieke werken wikipedia over dit boek dit boek op literatuurgeschiedenis.nl lezenvoordelijst over publieke werken verslagen op scholieren.com

hoe vaak horen we het tegenwoordig niet, waarom zouden we lezen, boeken zijn saai en sloom. toch kun je veel leren van boeken. the school of life maakte daar een filmpje over. literatuur = een tijdbespaarder want het simuleert de werkelijkheid. zo hoef je veel situaties niet zelf mee te maken, maar haal je je kennis en ervaringen uit boeken. literatuur maakt je aardiger omdat je er inlevingsvermogen van krijgt. literatuur en lezen zijn een medicijn voor eenzaamheid en vormen de kaarten tot onszelf literatuur bereidt je voor op mislukkingen (therapie). je leest over de levens van anderen die ook niet over rozen gaan. tja. ik denk dat ze gelijk hebben. ik moet gelijk denken aan 'the novel cure' van ella berthoud en susan elderkin. ik vind het een inventief boek en speelde ooit zelf met het idee zoiets voor kinderen te schrijven (maar verder dan een idee en wat aantekeningen kwam ik niet). ken je het boek niet? er is ook een website die je kan helpen: een literatuurapot

archibald strohalm las ik toen ik 22 was en vond ik een prachtig boek. nu ik 46 ben, las ik het opnieuw en vond ik het niet veel. natuurlijk het boek staat vol inventieve passages, maar als roman stelt het me teleur. het lijkt een samenraapsel van hersenspinsels en een ideeëngolf, een inspiratiebron voor de filosofen, psychiaters en dichters onder ons. ik lees het gewoon over ruim twintig jaar nog eens. wie weet hoe ik er dan over denk. zo zie je maar dat je oordeel heel sterk van je referentiekader afhangt. in het uittreksel op de uittrekselbank van de bieb wordt het een experimentele roman genoemd en dat is het zeker. het is een gelaagd boek dat chaotisch leest. het belang dat strohalm in het boek hecht aan de weg van het lachen, tegenover de doemprediking van de poppenspeler, deed mij sterk denken aan umberto eco's de naam van de roos, waarin het geschrift over de lach (het tweede deel van de poetica van aristoteles) wordt gezocht, begeerd en gehaat in een abdij die getei

edward van de vendel schreef een gemakkelijk leesbaar boek met deze dagen van de bluegrassliefde. het leest bijna als een liefdesroman, maar doordat het een echt jongerenboek is dat over homoliefde gaat is het absoluut meer dan dat. het geeft je een kijkje in de denkwereld van een jongen van achttien die zijn leven echt gaat ontdekken en zich er ten volle instort. bluegrassliefde op lezenvoordelijst.nl bluegrassliefde op goodreads.com website van edward van de vendel

in april van dit jaar kwam het bericht naar buiten dat het haags gemeentemuseum topwerken kwijtraakt omdat de eigenaar zijn bruiklenen terugtrekt. dit doet hij in het belang van het museum. het gaat om de verzamelaar bert kreuk die recent ook in de publiciteit kwam met zijn rechtszaak tegen de kunstenaar vo. het museum legde verklaringen af in de rechtszaak en wordt daarop aangekeken door kunstenaars. bovendien wordt het museum erop aangekeken dat ze een tentoonstelling van kreuks verzameling organiseerde, waarna de verzamelaar enkele werken, volgens sommigen, voor betere prijzen kon verkopen. nu het museum in deze twee zaken negatief bejegend wordt in de kunstwereld heeft kreuk besloten tot het terugtrekken van de bruiklenen. jammer voor de kunst en voor het publiek. het gaat om werken van bijvoorbeeld picasso, cézanne en mondriaan. bloeiende bomen van mondriaan. foto van ed jansen/flickr.com kunstenaars en musea hebben weldoeners nodig om te bloeien. door alle tijden heen is

vervolg op mijn post van 3 mei. inmiddels verlieten tommy wieringa en jessica durlacher de bezige bij. voor tommy was het de druppel dat de bezige bij, die normaal gesproken zijn column in regionale dagbladen op haar facebookpagina overnam, deze oversloeg toen daarin kritiek op abu jahjah en de bezige bij werd geuit. lees daarover op tzum.info . dat was ook niet zo'n slimme actie van het bezige bijtje. misschien een beetje paniek? in elk geval zijn er ook nog nuchtere schrijvers zoals a.h.j. dautzenberg, al is hij geen bezige bij auteur. hij schreef een opinieartikel in nrc op 2/3 juli waarin de schrijvers die niet kunnen leven met een uitgeverij waar ook andere denkbeelden dan de hunne worden uitgegeven, opportunisten met verwend en decadent gedrag worden genoemd (lees ook op dautzenbergs website ). tja. ze willen verdraagzaamheid, maar gedragen zich niet zo. daar heeft dautzenberg gelijk in. je kunt hen in elk geval niet verwijten dat ze niet gaan voor hun idealen. emoties werken

i.m. ischa meijer, in memoriam, in margine, I'am, een veelzijdige titel voor een veelzijdig boek. het is niet zomaar een geschiedenis van een liefde, het is een levensfilosofie, een mijmering over de waarom van zoveel, van verslaving, van liefde, van verbondenheid, van rouw, jaloezie en meer. het is een roman, een verhaal van wat had kunnen zijn, wat misschien wel was of gewenst was, van leven en sterven, van liefde en dood. connie palmen verklaart zichzelf in vn reviews op goodreads het interview van ischa met connie op vpro (kies aflevering 5, op 36 minuten) uittreksel op de uittrekselbank voor biebleden verslagen op scholieren.com

caesarion is het eerste boek dat ik van tommy wieringa heb gelezen, of liever gezegd, geluisterd en ik vind het indrukwekkend. omdat de meesten joe speedboot beter vinden ben ik benieuwd naar dat boek ook. voor dit boek krijgt wieringa nogal wat kritiek over het 'bombastische' taalgebruik, over de vele metaforen en synoniemen, maar die maken het boek voor mij juist zo speciaal. het verhaal, over een moeder in de porno-industrie, over twee ouders die alleen met zichzelf bezig zijn, en vooral over een zoon die daaruit probeert op te rijzen, is mooi gevonden, maar niet speciaal mijn verhaal. de mooie zinnen, de structuur van het verhaal en de mooie woorden zijn echter de elementen van dit boek die precies passen bij het verhaal en het voor mij af maken. de combinatie van de erosieproblematiek aan de oostkust van engeland, gecombineerd met de erosie van het menselijk leven en de opgelegde erosie van het gebergte in panama zijn beeldend en aanvullend op elkaar en het verhaal. goo

de bezige bij bracht in 2011 de gedichtenbundel ruisch van jules deelder uit. ik leende dit boek van de bieb voor mijn veertienjarige zoon om gedichten op school uit voor te dragen en besloot het zelf ook te lezen, want, wat een leuk en veelzijdig taalspel weet deelders in zijn gedichten te brengen. niet elk gedicht in de bundel vind ik zo grijpbaar en aansprekend, maar al met al is het een leuke bundel vol inspiratie. interpretatie van het eerste gedicht in ruisch: alfabetisch recensie op 8weekly.nl deelder op de uittrekselbank van de bieb repeteergedicht op laurens jz. coster blog het titelgedicht op een tinnitusforum interview met deelder op youtube opname van het gedicht beurskrach recensie door guus middag in nrc remcam, de ode aan remco campert

mirjam mous schreef met password een spannend jeugdboek dat echter, zeker in het begin, mij het gevoel gaf dat je het al eens gelezen hebt. het doet mij een beetje aan de alex rider-boeken van horowitz denken, en aan de complot 365-boeken van gabrielle lord. mous schreef dit boek in 2012, drie jaar na haar bestseller boy 7. het boek is allereerst heel spannend, maar combineert het met humoristische beschrijvingen over een vriendschap en een liefde voor science fiction films. leuk extraatje zijn de motto's uit science fiction films die elk deel van het verhaal (het verhaal bestaat uit zeven delen) begeleiden. naar haar eigen website password op goodreads.com verslag op scholieren.com

ik ben een behoorlijk nuchter persoon, gevoelig, maar nuchter. waarom hoort daar dan toch een belangstelling en gevoelens bij voor mooie ontwerpen, literatuur en kunst. ik vind geld niet belangrijk alleen nuttig tot op zekere hoogte, draag het liefst afgeragde spijkerbroeken, al vele malen versteld, maar waarom zijn mooie dingen dan wel belangrijk voor me. tijd voor onderzoek. waarom bestaat kunst op de school of art het filmpje van de school of art wijst op vijf belangrijke elementen van kunst. kunst geeft hoop in een tijd van mindere dingen als oorlog, lelijkheid, verdriet ... kunst leert ons dat pijn en verdriet voelen gewoon is. we worden niet gek, we voelen wat iedereen wel eens voelt, maar verborgen houdt, behalve in kunst en literatuur. kunst brengt balans in ons leven. het compenseert gevoelens waaraan het ons ontbreekt. kunst helpt ons waarderen wat goed en mooi is. het zet schijnwerpers op dingen die het waard zijn gezien te worden. (zelf leggen we ook mooie momenten

iedereen weet nu natuurlijk dat deze post gaat over de heer van stand, olivier b. bommel, en tom poes, zijn kleine vriend, twee figuren die marten toonder in het leven riep met striptekeningen en teksten. deze strips verschenen oorspronkelijk in de krant. de drie verhalen in de bundel rook en zwavel op mijn pad zijn het lemland, de plamoen (of de gezichtenhandel), en het ontstoffen.  de steinz gids voor de wereldliteratuur noemt bommel wel een opvolger van don quichot, een naieve beer van stand die ten strijde trekt tegen misstanden. bommel heeft inderdaad iets weg van de held don quichot. het juiste willen doen, de overtuiging dat hij het juiste weet en tegelijk de onwetendheid en naieviteit zijn herkenbaar bij beiden. door de naieviteit en de onwetendheid kunnen de verhalen tergend zijn en tegelijk zijn het juweeltjes van rust in deze geprikkelde tijd. het ontstoffen uit 1961 komt erg modern over met het streven naar raw food en het loslaten van materie. het hoorde natuurlijk ook bij

de titel van het boek, kaas, zegt heel veel. natuurlijk dat het boek van willem elsschot over kaas gaat, maar ook dat het een kaal, simpel boek is. je kunt er ook een soort afschuw of juist lyrische blijdschap in lezen. een veelzijdige titel dus. dit boek laat ons ons eigen leven bekijken. zijn wij ook bezig met het optuigen zonder de diepte in te gaan en echt in actie te komen? het boek laat ook zien dat het gewone leven helemaal niet zo slecht is. het boek is verfilmd en verstript. elsschot staat bekend om zijn tragische maar ook komische verhalen en carmiggelt is daarin aan hem verwant. de teleurstelling over de saaie werkelijkheid waarin we uiteindelijk toch perfect blijken te passen, onze tragisch-komische pogingen om de werkelijkheid wat minder saai te doen lijken en onze liefde voor rust en regelmaat. elsschot weet het haarfijn met weinig middelen ons voor te spiegelen in zijn boeken. goodreads over kaas op lezenvoordelijst.nl op scholieren.com wikipedia over kaas int

anne provoost schreef met vallen een meeslepend puberverhaal over keuzes maken of juist niet, over groepen vormen, ergens bij horen, vrienden, of niet. ze kruipt overtuigend in het hoofd van de vijftienjarige lucas en beschrijft zijn geestelijke isolement, de gedachten die rondtollen en niet stilstaan. ze beschrijft ook hoe pubers moeite hebben met keuzes maken, niet omdat ze dat niet willen, maar omdat die gedachten maar blijven rondtollen. eveline crone verklaart dit in haar boeken over het puberbrein door te wijzen op de ontwikkeling van het brein, de groei, waarbij de balans soms totaal ontbreekt. met dit gegeven heeft provoost ook nog eens een meeslepend avontuur beschreven, zich afspelend in een frans stadje in een bergachtige streek, waar het drukkend warm is (hoe kan het ook anders) en waar het huis van de grootvader eenzelfde isolement uitstraalt als het hoofd van een puber. het boek begint waar het bijna eindigt om vervolgens de gebeurtenissen die daarvoor voorvielen weer t

een bed violen klinkt zo mooi. knielen op een bed violen is de titel van een boek van jan siebelink uit 2005 en hoe mooi de titel ook is, zo triest is het verhaal. een verhaal van een leven dat de afgrond in glijdt. of moet ik zeggen, dat de hemel in rijst? een man die zich als kind afzette tegen de serieuze gelovigheid van zijn vader, komt daar later zelf toch ook in terecht, onvermijdelijk, zich er niet tegen kunnen verzettend. het leven dat hij voor zichzelf had voorzien, een succesvolle kwekerij, is dan inmiddels op een slepende armoede en vergane glorie uitgelopen. maar het leven had hem ook zoveel moois gebracht, een fijne vrouw, twee zoons. maar het liefst had hij een dochter gehad, een verlangen dat zo sterk is dat hij prompt ook verliefd wordt op zijn aanstaande schoondochter. hoe tragisch kun je het leven maken. het boek leert mij dat je vooral je zegeningen moet tellen, dat je van de mooie momenten moet genieten, dat je niet maar door moet blijven werken naar een hoger pl

allemaal onzin (1947) en je blijft lachen  (1968) zijn twee boeken van carmiggelt waarin eerder verschenen korte verhalen zijn gebundeld. de verhalen verschenen veelal onder zijn pseudoniem kronkel in dagbladen zoals vrij nederland, het parool, de groene. in steinz gids voor de wereldliteratuur wordt carmiggelt als stilistische verwant gezien van willem elsschot die met kaas  een even tragikomische weergave van het dagelijks leven gaf. steinz ziet ook een voorloper van carmiggelt in nicolaas beets alias hildebrand, met zijn 'komisch-realistische prozaschetsen'. volgens steinz heeft hij ook een verwantschap met de schrijver van tragikomische dierenverhalen anton koolhaas en natuurlijk met 'de meester van de zelfspot en de desillusie' j.h.f. grönloh alias nescio. grote namen in een traditie van schrijvers van leesbare teksten over het dagelijks leven. veel van zijn verhalen las hij ook voor op televisie. daar zijn nu nog opnamen van op youtube te vinden. in 1983 maakte b

in nrcweekend van 16/17 april 2016 las ik met aandacht en verwondering het artikel over een vermeend nieuw portret van spinoza. misschien het enige dat tijdens zijn leven is geschilderd. maar nadat het portret op de tefaf aanwezig was met een prijskaartje van 1,75 miljoen euro, is het inmiddels in opspraak geraakt. er is onduidelijkheid over de datering en de toeschrijving van het schilderij en daarmee is er ook onduidelijkheid of het een live portret is of niet. experts geven ontwijkende antwoorden of onthouden zich van antwoorden zonder duidelijke reden. wat moeten we hiervan denken. een vervalsingsschandaal in aanloop, een concurrentiestrijd in de wereld van kunstexperts of desinteresse? dit verhaal krijgt vast nog een vervolg. intussen reageren verschillende mensen al naar aanleiding van het nrc-artikel of naar aanleiding van de lopende discussie. het spinoza-blog dat eerst blij was met de ontdekking, trok zijn enthousiasme begin april terug met deze blog:  kaddisj voor een &quo

de rel opgemerkt over abou jahjah bij de bezige bij? pro-israël schrijvers zijn er niet blij mee. want abou jahjah is pro-palestina. vrijheid van meningsuiting toch? de bezige bij vindt de schrijver blijkbaar binnen haar verzetsimago passen. valt wat voor te zeggen toch? maar anderen vinden het de vijand binnenhalen. inmiddels verschenen al hele uiteenlopende reacties op deze actie van de bezige bij. tzum, de literaire blog,  zette wat van deze reacties bij elkaar. micha wertheim schreef een genuanceerde reactie in de vrij nederland van 18 april. treffende zin is: "de terrorist van de één, is de verzetsstrijder van de ander." ilja pfeijffer schreef op 29 april wat hardere taal in zijn column in nrc next. hij vindt het "grootmoedig en genereus" van abou jahjah dat hij geen bezwaar heeft tegen een uitgever van een schrijver als leon de winter. tja, zo kun je het ook zien. 9 mei vergaderen de schrijvers van de bezige bij over deze kwestie. schrijver marcel mörin

margriet de moor laat haar liefde voor opera, italië, liefde en het leven blijken in deze historische en liefdesroman. een passie domineert het leven van de hoofdpersoon carlotta, een passie voor de stem van de castraat gasparo, en voor de persoon zelf. gasparo op zijn beurt heeft een passie voor de zangkunst en voor zichzelf en zijn eigen virtuositeit. de virtuoos is een leerzaam boek met alle kennis over het napels van de 18e eeuw, over de opera-cultuur in die tijd, over de castraatzangers, over de liefdesmoraal, over de bedelaars en over de politiek en cultuurverschillen. met schilderachtige beelden brengt de moor de geschiedenis tot leven voor de lezer. voor wie niet geïnteresseerd is in operamuziek in de 18e eeuw worden er wel wat veel beschrijvingen met vaktermen gegeven. ik kan me voorstellen dat het wel de realiteit was in die tijd waarin de mogelijkheden om je in andere onderwerpen te verdiepen slechts beperkt was en mensen dus heel gespecialiseerd waren. uiteindelijk blijf

milan hulsing maakte een stripversie van de aanslag en won er de prijs voor het beste stripalbum van 2015 mee. hij verbeeldt het beroemde boek van harry mulish in kleurrijke beelden die de emoties uit het boek treffend oproepen. hulsing volgt in zijn verstripping van het boek niet klakkeloos de roman. dit valt aan het begin van het boek gelijk op. hij begint niet met de aanslag maar met de opsluiting van anton in de cel en de ontmoeting met de onbekende vrouw, waaraan hij de rest van zijn leven blijft denken. op die manier krijgt die gebeurtenis gelijk veel nadruk, waar de nadruk van die gebeurtenis in de roman vooral later komt als anton aan de vrouw blijkt te blijven denken. ik vraag me af hoe de strip leest als je het boek niet kent. de tekeningen zijn heel beeldend en vol emotie door kleurgebruik, door schaduwen, sterk spelen met het 'camerastandpunt'. in de strip zie ik op veel plekken een interpretatie van het verhaal van mulish. een verhaal met alleen tekst levert natu

in millemorti van nelleke noordervliet komen gelukkig niet zoveel doden voor. millemorti is de naam van een oude steengroeve in een zuidelijke punt van zwitserland, omgrensd door italië. notabelen uit het bergdorp vlakbij hebben het plan opgevat om daar een wintersportoord te maken zodat ook in de winter het dorpje kan profiteren van toerisme. zoals verwacht kan worden stelt dat dorpsbewoners tegenover elkaar die voor de natuur kiezen of die voor economische welvaart kiezen. het middelpunt van dit verhaal vormt een nederlandse kunsthistorica die zich in het dorpje terugtrekt voor een half jaar om onderzoek te doen. helaas zit het niet mee. haar boeken komen niet aan, het weer is slecht, ze breekt een been, een lawine brengt chaos en de liefde die ze vindt raakt ze ook weer kwijt. het boek begint als een streekroman op een mooie inspirerende locatie maar ontpopt zich als een levensfilosofische roman. het thema door het boek heen is het meedragen van het verleden. het verleden blijft he

dit boek van arthur japin heb ik in twee fasen gelezen. de eerste helft was een tijdje genoeg voor me. het onderwerp is erg gewelddadig en helaas nog steeds actueel, misschien dan niet zozeer in amerika als wel in afghanistan en syrië bijvoorbeeld. maar uiteindelijk heb ik toch verder gelezen en spijt heb ik er niet van. wat een imponerend boek over een zwaar mensenleven. ik moet zeggen dat ikzelf het onvoorstelbaar vond hoe je als kolonist zo volhardend kon zijn tegen de bewoners van het land. maar het waren andere tijden met andere denkbeelden. al die bizons ook die maar werden afgemaakt om de indianen te dwarsbomen. en dan te bedenken wat een problemen er nog steeds zijn in indianenreservaten. goodreads over de overgave scholieren.com over de overgave wikipedia over arthur japin japin op de dag van de literatuur 2015 uittreksel op de uittrekselbank van de bieb (voor leden)

30 paar ogen kijken je aan. sommigen slaperig, anderen verveeld, sommigen laatdunkend, uitdagend, afwachtend. hoe kijken pubers van 14 naar je als je lesgeeft. vinden ze het leuk, doe ik het goed, is het saai of stom nu, o, snel door. hou ze bezig. dat schiet door me heen. een tweede keer lesgeven en het valt veel zwaarder dan ik het me vantevoren inbeeldde. waar is ineens mijn rust en zelfvertrouwen. waar zijn de leuke dingen die ik had willen zeggen en vragen. ik bevries. op naar de derde keer. zal het dan lukken om gewoon rustig te blijven, om te wachten tot er respons komt uit de klas. was het alvast maar weer zover. want dat is het middel. gewoon doorgaan met oefenen, tot je de slag hebt. knaplastig

ik ben altijd gefascineerd geweest door de griekse en romeinse mythen. misschien wel omdat ik met de bijbelverhalen ben opgevoed en meer van dat soort verhalen wilde leren kennen. els pelgrom presenteert deze verhalen als verklaringen die de mensen destijds verzonnen voor de fenomenen die ze niet begrepen. waar kwam de donder vandaan, of het onvoorspelbare weer. wie maakte de aarde. de mythen zijn een invulling van deze vragen met de goden en helden als antwoord op dit soort levensvragen. een heerlijke fantasiewereld vol avontuur. maar ook met veel verraad, oorlog en wreedheid. want de mens is niet vredelievend en ook dat moest verklaard worden. leesfeest over dit boek en andere zoals deze

hoe gaat dat met familie. esther gerritsen drukt je weer eens met je neus op de feiten. familie betekent loyaliteit door alles heen, maar ook blootgelegde zwakke plekken. in de loop van ons leven creëren we onszelf tot een personage, maar voordat we dat deden, kende onze familie ons al. olivia, de hoofdpersoon in broer, creëerde voor zichzelf een sterke vrouw, zakelijk, efficiënt, dit in antwoord op haar ongeorganiseerde jeugd, waarin haar vijf jaar oudere broer haar aan de hand nam, tot ze daar genoeg van had en ze het zelf kon. een fantastisch boekje dat me met een leeg gevoel achterliet. in hoeverre creëren we niet allemaal een huls voor een innerlijk dat er niet in past. dat is zo pijnlijk om dat zo te lezen, zo herkenbaar. maar wat dan. waar past het innerlijk dan wel bij. de keuzes die we maken, worden vaak beïnvloed door de omgeving, de gebeurtenissen, en ook door wat we zouden willen worden. maar past het wel. misschien zijn we wel een mooi servies dat niet in de vaatwasser ka

het ene moment heeft anton medelijden met zichzelf en zijn saaie, koude en hongerige oorlogsleven en het volgende moment heeft hij pas echt reden om treurig te zijn. zo zijn we allemaal. op momenten dat we onszelf eigenlijk in onze handen moeten wrijven van geluk (soms relatief gezien, maar toch) zien we het niet tot we het niet meer hebben. daarna vindt anton nog veel geluksmomenten terug maar draagt hij een zwart gat mee in zijn hoofd waarin hij zichzelf soms helemaal verliest. gelukkig is het maar soms. eigenlijk is het een heel angstig persoon, zoals ieder mens is uit zelfbehoud. en pas als hij zijn angsten onder ogen ziet, stukje bij beetje, blijken die angsten minder erg te worden en te zijn dan hij ooit vreesde. stukje bij beetje ziet hij zijn geschiedenis onder ogen en past hij zijn leven daarop aan, eindigend bij een stukje opgelegd verzet van hemzelf tegen de atoombom. dan pas durft hij echt te leven. het verhaal is afgeschreven. de aanslag op goodreads recensie op trouw.

dit boek vliegt. het gaat door merg en been. het geeft je regelmatig kippenvel. wat een boek. het is zo intens. gelukkig leven wij in andere situaties dan de hoofdpersoon van het boek. afghanistan is voor de meesten van ons ver van ons bed. maar de levensfilosofie in dit boek raakt ons allemaal. en het wordt zo tergend herkenbaar verteld, genadeloos de vinger op de zere plek leggend. het legt onze berekenendheid bloot in al onze relaties. hadden wij ooit echte vrienden, of waren en zijn het slechts mensen die passen bij wat we willen; bij wat we willen bereiken, of bij hoe we willen overkomen, of bij hoe we ons willen voelen. het kippenvel staat al weer op mijn armen nu ik terugdenk aan het boek. zo schrijnend, zo mooi, zo ontroerend. er is heel veel over dit boek geschreven. blijkbaar raakte het andere mensen net zo veel. hieronder wat voorbeelden van informatie en samenvattingen over het boek. de vliegeraar op goodreads recensie op seventyeight.nl een samenvatting op wikipedia

heb jij de fantastische boeken van rick riordan al gelezen. hij schreef tot nu toe drie meeslepende series; twee over de griekse en romeinse goden, één over de egyptische goden. percy jackson komt er in het eerste deel van percy jackson en de olympiërs op 12-jarige leeftijd achter dat hij een halfgod is en hij gaat als echte held op queeste om de wereld te redden. goodreads over de bliksemdief de bliksemdief op wikipedia een boekenzee recensie