Doorgaan naar hoofdcontent

virtuoos

margriet de moor laat haar liefde voor opera, italië, liefde en het leven blijken in deze historische en liefdesroman. een passie domineert het leven van de hoofdpersoon carlotta, een passie voor de stem van de castraat gasparo, en voor de persoon zelf. gasparo op zijn beurt heeft een passie voor de zangkunst en voor zichzelf en zijn eigen virtuositeit.
de virtuoos is een leerzaam boek met alle kennis over het napels van de 18e eeuw, over de opera-cultuur in die tijd, over de castraatzangers, over de liefdesmoraal, over de bedelaars en over de politiek en cultuurverschillen. met schilderachtige beelden brengt de moor de geschiedenis tot leven voor de lezer. voor wie niet geïnteresseerd is in operamuziek in de 18e eeuw worden er wel wat veel beschrijvingen met vaktermen gegeven. ik kan me voorstellen dat het wel de realiteit was in die tijd waarin de mogelijkheden om je in andere onderwerpen te verdiepen slechts beperkt was en mensen dus heel gespecialiseerd waren.
uiteindelijk blijf je met een gevoel van vergane glorie en vergankelijkheid achter na het lezen van dit boek. carlotta was in haar bloeitijd en genoot van de mogelijkheden van een bloeiende operawereld in napels, maar na een seizoen in napels, riep het moederschap opnieuw, ging gasparo verder met zijn carrière en bleef voor carlotta feesten, drinken en snuiven over om het gemis te vergeten. het feesten was voor haar vader al de enige afleiding. het leven was toen dan misschien vol en bloeiend in napels maar het was ook eenzijdig en beperkt. een vrouw was met 15 jaar in de bloei van haar leven. op haar 35ste overlijdt carlotta's echtgenoot en zij blijft van de kaart daarvan. "midden in de winter zit ze bij een open raam".



goodreads over de virtuoos

boekverslag op scholieren.com

recensie van reinjan mulder

uittreksel op collegenet.nl

uittreksel op de uittrekselbank van de bieb (voor leden)

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek