Doorgaan naar hoofdcontent

kunst kan niet zonder weldoeners

in april van dit jaar kwam het bericht naar buiten dat het haags gemeentemuseum topwerken kwijtraakt omdat de eigenaar zijn bruiklenen terugtrekt. dit doet hij in het belang van het museum. het gaat om de verzamelaar bert kreuk die recent ook in de publiciteit kwam met zijn rechtszaak tegen de kunstenaar vo. het museum legde verklaringen af in de rechtszaak en wordt daarop aangekeken door kunstenaars. bovendien wordt het museum erop aangekeken dat ze een tentoonstelling van kreuks verzameling organiseerde, waarna de verzamelaar enkele werken, volgens sommigen, voor betere prijzen kon verkopen. nu het museum in deze twee zaken negatief bejegend wordt in de kunstwereld heeft kreuk besloten tot het terugtrekken van de bruiklenen. jammer voor de kunst en voor het publiek. het gaat om werken van bijvoorbeeld picasso, cézanne en mondriaan.
bloeiende bomen van mondriaan. foto van ed jansen/flickr.com

kunstenaars en musea hebben weldoeners nodig om te bloeien. door alle tijden heen is dat zo geweest. dan zijn er nu wel subsidies, maar het is algemeen bekend dat dat geen vetpot is. moeten we dan echt een museum zo hard aanvallen? heeft kreuk niet al heel veel betekend door werken uit te lenen en als hij daar dan een iets betere prijs voor terugkrijgt voor zijn werken (iets wat overigens niet bewezen is en niet zo is volgens het gemeentemuseum) is dat dan niet een kleine beloning voor zijn vrijgevige gedrag?

ik snap het wel. verstrengeling van belangen moet voorkomen worden. maar in dit geval vallen de belangen gewoon samen in de nederlandse kunstwereld.

verzamelaars van nederland. leen vooral wat uit aan musea en laat de mooie kunstschatten van nederland zien. het publiek vaart er wel bij. want kunst is er om gezien te worden.

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek