Doorgaan naar hoofdcontent

simon carmiggelt

allemaal onzin (1947) en je blijft lachen (1968) zijn twee boeken van carmiggelt waarin eerder verschenen korte verhalen zijn gebundeld. de verhalen verschenen veelal onder zijn pseudoniem kronkel in dagbladen zoals vrij nederland, het parool, de groene. in steinz gids voor de wereldliteratuur wordt carmiggelt als stilistische verwant gezien van willem elsschot die met kaas een even tragikomische weergave van het dagelijks leven gaf. steinz ziet ook een voorloper van carmiggelt in nicolaas beets alias hildebrand, met zijn 'komisch-realistische prozaschetsen'. volgens steinz heeft hij ook een verwantschap met de schrijver van tragikomische dierenverhalen anton koolhaas en natuurlijk met 'de meester van de zelfspot en de desillusie' j.h.f. grönloh alias nescio. grote namen in een traditie van schrijvers van leesbare teksten over het dagelijks leven.
veel van zijn verhalen las hij ook voor op televisie. daar zijn nu nog opnamen van op youtube te vinden. in 1983 maakte bert haanstra een film over het leven van simon carmiggelt. ook deze film is in twee delen op youtube te vinden. het verhaal is gebaseerd op acht columns van carmiggelt.
en hoewel carmiggelt schreef over het dagelijks leven kun je er ook een ontevredenheid over de werkelijkheid in lezen die hij met humor en sarcasme te lijf gaat.
ik kan het aanbevelen om zeker voor, na of tussen de bundels van carmiggelt door ook mijn beter ik van renate rubinstein te lezen daar zij een perspectief op zijn leven biedt dat in zijn verhalen met veel autobiografische elementen buiten beschouwing blijft. dat benadrukt gelijk hoezeer een verteller in boeken niet te vereenzelvigen is met de schrijver.



bork en verkruijsse over carmiggelt
simon carmiggelt op de uittrekselbank (voor bieb-leden)
goodreads over carmiggelt en allemaal onzin
wikipedia over carmiggelt
verslag van vliegen vangen op scholieren.com
carmiggelt op literatuurgeschiedenis.nl

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek