Doorgaan naar hoofdcontent

waarom schoolleren niet zo leuk is als leren lopen

we hebben allemaal met vallen en opstaan, met eigen wil (meestal), leren lopen, want we zagen het om ons heen, we wilden ergens sneller komen, het leek ons wel stoer en we hadden alle tijd. maar dan gaan we naar school en moeten we leren.


  • we moeten leren ook als we geen verband met de werkelijkheid zien (is het wordt of word, rouw of rauw?)
  • we moeten leren maar zien dat anderen dat misschien wel beter en sneller doen en meer complimentjes krijgen
  • we moeten leren maar zien dat anderen geliefder zijn door uiterlijk en daar hun voor jou ongrijpbare status vandaan halen.
tja. we leren het leven snel kennen.
essentieel voor toch een fijne schoolervaring is dan de responsieve houding van de leerkracht. dus leerkrachten, bekrachtig succeservaringen, stel hoge verwachtingen, blijf positief en geduldig.
de leerkracht moet leerlingen een positief zelfbeeld meegeven. leerlingen moeten leren dat ze het wel kunnen als ze zich maar inzetten, als ze maar willen, zeg ik altijd. want wil je echt dan lukt het wel, dan moet je gewoon voor jou de juist ingang vinden.

terugkomend op de drie tegenslagen als we op school tegenkomen bij het leren.
  • waarom zou je dingen willen leren waarbij je geen verband met de werkelijkheid ziet? dan kom je aan bij het nut van grammatica voor het vak nederlands. daar schreef ik gisteren al over.
  • waarom zou het erg zijn als anderen het sneller en beter doen. langzaam maar zeker komen we er allemaal. denk maar aan de fabel van de schildpad en de haas. mmm. een idee voor een leuke grammaticales.
  • waarom is het erg dat anderen een hogere status in de klas hebben door hun uiterlijk. betrouwbaarheid en positieve uitstraling worden uiteindelijk ook beloond. maar ja. maak dat de leerling wijs. zelf als docent in elk geval geen onderscheid maken en complimentjes geven aan alle mooie ogen. is hier ook niet een leuke fabel over?
zelfbeeldverhogende tactieken voor de leerling die de leerkracht kan gebruiken, zijn doorvragen aan dezelfde leerling (toont je vertrouwen in zijn kunnen). en dat volhouden, ook als je moe bent en steeds weer je hoofd stoot!




Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek