Doorgaan naar hoofdcontent

entre les murs - het dagboek van een leraar

entre les murs van françois bégaudeau is een dagboek van een leraar voordat het dagboek van een loser bestond. het boek is een verslag van dagen op een school in het 19e arrondissement van parijs. leraren hebben het niet gemakkelijk op deze school met een groot deel leerlingen zonder frans als moedertaal en zonder motivatie om te leren.

als aankomend docent is dit een boek dat relativeert als je je klassenmanagement niet gelijk op orde krijgt. als ervaren docent die het even niet ziet zitten is het een troost dat je niet de enige bent die eens slecht slaapt na een dagje lesgeven.

opvallend vind ik het feit dat françois dit boek uitbracht in 2006 en dat de feiten die hij beschrijft voor een 'moeilijke' school als in die parijse wijk, eigenlijk nu op elke school aanwezig zijn. de oorzaak? smartphones, internet, vrijheid, disciplinegebrek, luxemaatschappij en vast nog een heel rijtje. aan leraren de uitdaging om met de tijd mee te gaan en leerlingen nog steeds net zoveel bij te brengen.

heel actueel probleem is het zeker. vermoeide uitgebluste docenten die naar de vakantie toeleven en ertegen opzien om na vakanties weer te beginnen. het brengt je de actualiteit van jonge docenten die het onderwijs verlaten in gedachten. waarom ze dan weggaan? omdat het te zwaar is, te veel niet leuk, te ondankbaar. genoeg over te lezen:

over dit onderwerp een artikel op rtlnieuws
of een wat ouder artikel in vrij nederland

over dit boek is natuurlijk heel veel te lezen en te kijken (verfilming in 2008).
op goodreads bijvoorbeeld
recensie van de film in de volkskrant

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek