te zijn of niet

dat arjen lubach ook boeken schrijft, dat was een aangename verrassing voor mij. gelijk lezen dus. magnus wordt het meest genoemd, maar dat boek was even niet in de bieb, dus begon ik aan bastaardsuiker. een heerlijk boek, uitdagend door de wisselende perspectieven (briefvorm, ik-verteller heden, ik-verteller verleden, personale vertellers verleden), spannend ook door de verrassende wendingen, door het mondjesmaat geven van informatie en uiteindelijk dramatisch en herkenbaar. wat zijn sommige mensen toch manipulatief. het boek laat een hoofd vol energie en levenslust achter, dus denk niet dat een dramatische wending, een zwaar gevoel achterlaat, zoals veel boeken. bij mij niet tenminste. eigenlijk kun je het boek in zeker opzicht met joe speedboot vergelijken (dat boek luisterde ik net voor dit boek). ze laten de levensloop zien, de kleine gebeurtenissen, die cruciale keuzes, die het leven een onvermijdelijke wending geven en gaan over schrijven. beide boeken doordringen je van je eig

nu dan toch gelezen, of eigenlijk, geluisterd, door tommy wieringa zelf voorgelezen. een imponerend boek. om een gehandicapte puber en later man als hoofdpersoon te nemen, een man die bijna niets kan en waarmee je je niet gemakkelijk kunt vereenzelvigen, is gewaagd en geslaagd. des te meer hangt het boek van het verhaal af en het lukt wieringa om het verhaal veel kracht te geven. de beklemmende toon van het boek maakt dat je vaak een ongeluk voorvoelt, dat niet komt. een gevoel van onheil wordt perfect opgeroepen, terwijl het leven gewoon doorkabbelt voor de hoofdpersoon fransje. dit boek laat je nog eens goed naar het leven kijken. tel je zegeningen en maak er wat van, want als fransje al iets van het leven maakt, dan moet het ons toch zeker lukken. dit lijkt het boek te willen zeggen. schrijven speelt daarin een belangrijke rol. wie schrijft blijft zou als motto goed bij dit boek passen. dat is niet het motto van dit boek. het boek heeft een samoerai-motto en is ook daarop ingedeel

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek

entre les murs van françois bégaudeau is een dagboek van een leraar voordat het dagboek van een loser bestond. het boek is een verslag van dagen op een school in het 19e arrondissement van parijs. leraren hebben het niet gemakkelijk op deze school met een groot deel leerlingen zonder frans als moedertaal en zonder motivatie om te leren. als aankomend docent is dit een boek dat relativeert als je je klassenmanagement niet gelijk op orde krijgt. als ervaren docent die het even niet ziet zitten is het een troost dat je niet de enige bent die eens slecht slaapt na een dagje lesgeven. opvallend vind ik het feit dat françois dit boek uitbracht in 2006 en dat de feiten die hij beschrijft voor een 'moeilijke' school als in die parijse wijk, eigenlijk nu op elke school aanwezig zijn. de oorzaak? smartphones, internet, vrijheid, disciplinegebrek, luxemaatschappij en vast nog een heel rijtje. aan leraren de uitdaging om met de tijd mee te gaan en leerlingen nog steeds net zoveel bij t

eline vere van louis couperus. wie heeft er niet van het boek gehoord. ik las het net voor de tweede keer, met een pauze van dertig jaar. toen ik puber was vond ik het een fantastisch boek en ik moet zeggen, dat vind ik nog steeds. het verschil is dat ik me toen vereenzelvigde met de gevoelige, sentimentele en zwaarmoedige eline, en nu geniet ik veel meer van de beschrijving van de tijd en de mensen. couperus is een meester in het schetsen van gemoedstoestanden en laat zijn personages soms genadeloos ten gronde gaan in een fatalistisch wereldbeeld. gelukkig laat hij dit boek eindigen met de gelukkige levens van de andere personages in elines wereld. zijn boek noodlot laat een zwaarder gevoel achter. eline vere op goodreads.com samenvatting op de uittrekselbank van de bieb eline vere op wikipedia verslagen op scholieren.com

alleen de titel al van orhan pamuks boek, het museum van de onschuld, is zo mooi, zo sereen van uitstraling. het dikke boek is ook sereen. het is een heel langdradig en gedetailleerd verhaal eigenlijk, maar het leest niet zo. dit boek boeit je tot op de laatste letter. het is intens, het is indrukwekkend eenvoudig, het is gewoonweg fantastisch. deze schrijfkunstenaar weet de lezer mee te slepen door het boek in een traag tempo, het tempo van een bezoeker aan een museum, waarin zo veel verhalen zijn bij alle tentoongestelde voorwerpen, dat de bezoeker weken doet over alles in het museum zien. deze meesterlijke traagheid en de fatale levensloop van de hoofdpersoon ergert lezers soms. en zeker, op bepaalde momenten zou je wel willen ingrijpen en het boek een andere wending willen geven, maar je leest door en realiseert je hoe meesterlijk deze schrijver je meeneemt op zijn manier. radiouitzending (engelstalig) over dit boek het museum van de onschuld op goodreads recensie in vrij ned