Doorgaan naar hoofdcontent

assertief bezig bijtje

de rel opgemerkt over abou jahjah bij de bezige bij? pro-israël schrijvers zijn er niet blij mee. want abou jahjah is pro-palestina. vrijheid van meningsuiting toch? de bezige bij vindt de schrijver blijkbaar binnen haar verzetsimago passen. valt wat voor te zeggen toch? maar anderen vinden het de vijand binnenhalen.
inmiddels verschenen al hele uiteenlopende reacties op deze actie van de bezige bij.
tzum, de literaire blog, zette wat van deze reacties bij elkaar.
micha wertheim schreef een genuanceerde reactie in de vrij nederland van 18 april. treffende zin is: "de terrorist van de één, is de verzetsstrijder van de ander."
ilja pfeijffer schreef op 29 april wat hardere taal in zijn column in nrc next. hij vindt het "grootmoedig en genereus" van abou jahjah dat hij geen bezwaar heeft tegen een uitgever van een schrijver als leon de winter. tja, zo kun je het ook zien.
9 mei vergaderen de schrijvers van de bezige bij over deze kwestie.
schrijver marcel möring, die ook moeite heeft met abou jahjah, reageerde in nrc handelsblad van 19 april met wat citaten van abou jahjah waarmee hij moeite heeft. het zijn geen sympatieke uitspraken, dat staat vast. zo bezigde abou jahjah blijkbaar het woord 'zionistenpijper' voor de antwerpse burgemeester toen die extra bewaking wilde voor de joden in zijn stad na de aanslagen op joodse doelen. tja. sympathiek klinkt dat niet, maar blijkbaar zijn de boeken waarvoor hij contracten heeft getekend genuanceerder, waarschijnlijk. want als bezige bij kun je je toch niet aan iets anders committeren? en hoeveel schrijvers, kunstenaars en politici kennen we wel niet waarvan we het werk waarderen maar de persoon liever niet kennen?
afwachten maar hoe dit gaat aflopen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek