te zijn of niet

hanna bervoets schreef in haar column van 7 februari in het volkskrant magazine zo'n rake column over het leven als wachtkamer. ze was gaan beseffen dat we altijd wachten. wachten tot het tijd is voor iets anders, wachten op resultaten, wachten op de volgende dag. koken is wachten tot je gaat eten, schrijft ze, eten is wachten tot je bord leeg is, etc. de conclusie komt neer op het eeuwenoude carpe diem, gelukkig zijn is niets anders dan de kunst om het eeuwige wachten niet als wachten te ervaren. en als je dan bedenkt dat innerlijke vrijheid, vrede of liefde ook zo belangrijk is om niet door angst beheerst te leven, kun je je voorstellen dat je dat wachten met innerlijke rust kunt wegschuiven. maar goed. de echte kunst is dat in praktijk te brengen. en dat lukt ons natuurlijk niet continu.

in de volkskrant van zaterdag 14 februari schrijft manja heerze een recensie van het werk van etty hillesum, een vrouw die schrijft over haar leven in het concentratiekamp westerbork. de meeste indruk maakt het feit dat als je maar innerlijke vrijheid of liefde weet te bereiken, de angst verdwijnt. innerlijke vrede uit kungfu panda is daarmee vergelijkbaar. een algemene menselijke wijsheid die het boeddhisme tot kern heeft gemaakt. dus loopt alles mis, is iedereen ziek en alles te laat, gaat de koelkast ook nog kapot en krijg je bezoek terwijl het nog een puinhoop is, zoek binnenin rust, vrijheid, vrede en/of liefde en alles komt wel goed, gewoon omdat je niet bang hoeft te zijn voor mislukkingen, dreigementen, de dood, wat dan ook.

heel veel liefde vertrouwen in de ander en in jezelf flink wat geduld een heleboel humor veel optimisme een handjevol goede vrienden (uit fantasia II de speurtoch naar het geluk door geronimo stilton)

ik hoorde mijn tiener klagen over het lezen van sprookjes bij leesles. ik heb de les maar niet vervolgd met het wijzen op de wijsheden in sprookjes, dat doe ik een ander moment. maar sprookjes en mythen e.d. zijn ons leven in zwart/wit. ik schreef er hier al eens een engelse blogbijdrage over. wij staan ook vol verwachting in het leven, komen tegenslagen tegen, vinden momenten van geluk, en nieuwe tegenslagen en weer momenten van geluk en hoe ouder we worden, hoe beter we die grote lijnen ervaren en het geluksgevoel door tegenslagen heen weten vast te houden. het leuke van sprookjes is ook nog eens de vrijheid om in je fantasie je voor te stellen dan elfen en kabouters echt bestaan zodat je dat heerlijke magische gevoel krijgt dat er een wereld buiten de harde werkelijkheid is. uit die fantasie en dat magische gevoel kun je energie en inspiratie halen om het werkelijke leven een beetje te betoveren. leuke boeken die hiervan gebruik maken zijn natuurlijk harry potter, percy jack

net 'de uitvinding van hugo cabret' gelezen, door brian selznick geschreven (kinderboek). een wonderlijke magische wereld gaat er voor je open, de wereld van mechanismen, zoals de automaton , de wereld van ruimte buiten je zicht, de wereld van klokkenmakers en bovenal, de wereld van de illusionisten en eerste filmmaker georges méliès . nu kwam ik er pas achter dat michael scorcese hier al een paar jaar geleden een film van heeft gemaakt, mocht je niet zo'n lezer zijn, maar wel nieuwsgierig naar hugo. die eerste filmmaker is dus niet succesvol geworden in zijn tijd. hij werd ingehaald door anderen, maar nu staat hij in de geschiedenis. een soort vincent van gogh van de film dus. in het boek is hij ook instabiel in zijn latere leven, net als in het echt hij uit frustratie al zijn negatieven heeft vernietigd. wat ik dan denk is, erkenning is niet het ultieme geluk. het geluk moet uit jezelf komen en je eigen tevredenheid over je creaties. verzin maar dat die erkenning ooi