Doorgaan naar hoofdcontent

de nacht der girondijnen

de novelle, de nacht der girondijnen, van j. presser was het boekenweekgeschenk van 1957. wat een fantastisch boek. nog steeds wordt het opnieuw uitgebracht.
ik vind het een volwassen vervolg op oorlog zonder vrienden van evert hartman. net als oorlog zonder vrienden de nsb-kant laat zien, laat de nacht der girondijnen de foutejodenkant zien. de oorlog had zoveel kanten en als je je inleeft in het verhaal van mensen aan die kanten, valt er voor elke kant wel wat te zeggen. dat is beangstigend, want wat zouden wij doen in de oorlog. zouden wij wel dappere verzetsstrijders zijn, of zouden we denken dat de nieuwe - bezette - situatie permanent gaat voortduren en dat we ons moeten assimileren. of waar zouden we naartoe moeten vluchten?
dit soort boeken zetten je aan het denken over je levensmoraal, je inzet voor de wereld en voor anderen, het tijdelijke van alles, en over de essentie van je leven.

het is een novelle, dus een dunner boek, maar denk niet dat je dan snel klaar bent. het boek is zo geschreven dat je elke zin goed tot je door moet laten dringen en als je het uit hebt, zul je weer opnieuw beginnen zodat je eindelijk al die eerste pagina's in een context kunt plaatsen en de symboliek eruit kunt plaatsen.

goodreads over de nacht der girondijnen

youtube filmpje als inleiding op een theaterstuk over dit boek

recensieweb over de nacht der girondijnen

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek