Doorgaan naar hoofdcontent

malva van hagar peeters

malva, een dochter met een waterhoofd, in de vergetelheid geraakt bij dichter pablo neruda. hagar heeft daarbij een moeilijk onderwerp tot hoofdpersoon van haar roman gemaakt, een zwaar gehandicapt kind, een slecht huwelijk, beroemdheid, egocentrisme, daar draait haar boek om. vragen die in het boek impliciet worden gesteld zijn vragen naar hoe je om moet gaan met het ouderschap als het je belemmert in je carrière, als het niet iets levert waarmee je kunt prijken en waarover je kunt opscheppen. terwijl het vroeger vanzelfsprekend was om kinderen te krijgen en voor je gezin te zorgen zijn we steeds individueler geworden en blijven nu al heel veel meer mensen single omdat ook een vaste relatie hebben ons al te veel in onze vrijheid beperkt. net nog zag ik een filmpje van herman pleij waarin hij uitlegt dat geluk betekent om keuzevrijheid te hebben. die keuzes worden beperkter met partners, nog meer met kinderen en nog meer met een kind dat veel zorg nodig blijft hebben.

gedurfd en mooi onderwerp dus van hagar. ze verweeft er ook nog eens een stukje eigen geschiedenis in omdat ook zij haar vader nauwelijks kende tot haar pubertijd. haar vader koos voor internationale journalistiek en was aanwezig in chili toen neruda overleed. zo kunnen levens met elkaar verbonden zijn.

het leuke aan dit boek is de vertelvorm. malva vertelt het verhaal vanuit het hiernamaals en spookt rond door de geschiedenis van haar ouders. soms spreekt ze ook hagar aan en maakt duidelijk waar hun geschiedenis raakvlakken heeft.

malva is niet direct een innemende hoofdpersoon, maar terwijl het verhaal vordert ga je steeds meer aan haar hechten en uiteindelijk verscheurt je hart bij de laatste pagina's van het boek als ze voor de tweede keer vertelt hoe ze bij een erebanket voor haar vader is en zich voorstelt dat hij haar daar voorstelt aan de gasten, met trots en liefde in zijn stem. doordat ze hetzelfde verhaal voor de tweede keer vertelt is het effect dramatisch. dat was haar hartewens die niet is uitgekomen. we weten dat omdat ze het al eerder vertelde met ook erbij wat daarna kwam en dat het maar een droom was.

goodreads over malva

naar de samenvatting op de uittrekselbank van de bieb (voor leden)

recensie op postscriptum.nl

op lezenvoordelijst.nl



Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek