Doorgaan naar hoofdcontent

de outsiders, boek 1 van de broederband

de grijze jagerboeken en de broederbandboeken van john flanagan zijn populaire boeken. de boeken gaan niet over een tovenaarswereld in de onze zoals rowling heeft gecreëerd en ook niet over een wereld van griekse en romeinse goden en halfgoden zoals riordan ons boeit. flanagan creëerde een historische wereld van een soort vikingen, kelten, galliërs en meer, maar net anders, met hier en daar iets absurds. we herkennen de wereld, maar ze bestaat niet en bestond ook niet. en toch sleept het ons mee en volgen we met veel enthousiasme de avonturen van will in de grijze jager en van hal in de broederband. we leren over zelfbeheersing, over overleven, over culturen en gewoontes, over sterkten en zwakten.

het eerste deel van de broederband laat zien dat de zwakken door slim te zijn sterker kunnen zijn, maar ook dat we altijd alert moeten blijven. even je aandacht laten verslappen en een plicht verzaken kan invloed hebben op de rest van je leven. hal en zijn team letten niet goed op een schat en net dan wordt die gestolen, goed voor een lange zoektocht over zee om hun eer te redden.

in de boeken wordt ook duidelijk dat rijkdom heel subjectief is, het is maar wat zeldzaam is of wat je smaak is. veel levenslessen dus in flanagans boeken, maar verweven in één en al spanning, avontuur, historie en cultuur zodat het geen moment verveelt, sterker nog, zodat je maar nauwelijks je boek kunt neerleggen.



Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek