Doorgaan naar hoofdcontent

het hebzuchtgas, actueel en echt terlouws

het hebzuchtgas, een sprookje voor jong en oud van jan terlouw is helemaal mijn boek. sprookjes en mythen laten altijd de essentie van het leven zien en dit sprookje gaat over onze toekomst, een groene wereld of een supernatte wereld waarin veel landen overstromen. het gaat over de opwarming van de aarde, over fossiele brandstoffen die toch echt vervangen moeten worden. natuurlijk heeft terlouw een mooie rol toebedeeld aan de jeugd en is de essentie in zijn boek dat ouders, ook al zijn ze nog zo hebzuchtig, toch altijd uiteindelijk alles doen voor hun kinderen. ze zien alleen lang niet altijd dat alles voor je kinderen doen niet inhoudt dat ze zoveel mogelijk geld moeten verdienen en succesvol moeten zijn, maar dat ze vooral liefde moeten geven en om de aarde moeten geven. heerlijk. was het maar echt zo en zagen mensen als trump dit ook maar zo.

dit boek is weer zo goed opgezet. soms denk je: 'dit kennen we wel, dit is te voorspelbaar' en toch weet terlouw je te grijpen en te boeien en sluit hij ook nog eens aan op de actualiteit. het is inderdaad een tijdloos sprookje in een actueel jasje.

het hebzuchtgas gaat ongetwijfeld een populair schoolboek worden, al is er kritiek over het belerende taalgebruik. ik denk dat je het ideaal kunt inzetten voor allerlei lessen, een combi van nederlands en aardrijkskunde bijvoorbeeld, voor filosofie, voor maatschappijleer, voor alleen nederlands en vervolgens ook nog de spreekvaardigheid eraan koppelen door middel van een debat ... oneindig veel mogelijkheden. nog een leuk lesidee: gebruik het voor een les over sprookjes, fabels en mythen. de belerende toon past daar perfect bij.

info op goodreads

een recensie op leesbevordering.nl

een recensie op allesoverboekenenschrijvers.nl

en ten slotte nog een recensie op nrc.nl

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek