Doorgaan naar hoofdcontent

oorlog zonder vrienden

oorlog zonder vrienden, een beroemd boek van evert hartman. het boek geeft een indrukwekkende visie op de oorlog, door een nsb-jongen als hoofdpersonage te gebruiken. het moet niet gemakkelijk zijn geweest voor de nsb families waarin natuurlijk vaak lang niet iedereen zo fanatiek was. zo gaat dat in gezinnen. maar de haat en de afschuw waarmee je dan omringt wordt is natuurlijk niet stimulerend om je anders te gaan gedragen. eerder vind je dan de andere kant met recht rotzakken en word je zelf fanatieker. daar moeten we dus voor opletten. we zien de mensen aan de andere kant misschien wel te vaak als vijanden terwijl we eerder verdraagzaam moeten zijn zonder daar zelf de dupe van te worden.

het grappige is dat ik wat eerder al 'de verschrikkelijke schooljuffrouw' van dolf verroen las, een lekker radicaal boek met veel zwarte humor voor kinderen. en eigenlijk zegt dat boek hetzelfde en laat het gelijk de juiste houding zien. de schooljuffrouw wordt de vijand waartegen zeker verzet moet worden gepleegd, maar vervolgens mag ze toch gewoon mee op expeditie naar het gebied dat haar zo trekt, hoewel ze nog steeds dezelfde is gebleven. het mooie van het boek is dat daar dan gelijk de oplossing te vinden is voor een zo moeilijk en onaardig persoon. maar ik voelde het wel toen ik het boek las. het is een kunst, verdraagzaam zijn tegen hen die in jouw ogen onrecht doen.

https://www.goodreads.com/
http://www.jufinger.nl

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek