Doorgaan naar hoofdcontent

asielzoekers? ja.

Wie twijfelt of asielzoekers opgevangen moeten worden of wie zeker weet dat dat niet moet gebeuren, moet nodig eens een heerlijk boek lezen. Wat dacht je van "Het dagboek van Anne Frank" of iets minder dramatisch en erg leerzaam "Kinderen van Amsterdam"van Jan Paul Schutten, bekroond met de Gouden Griffel van 2008. In deze boeken leer je over moeilijke omstandigheden, afhankelijkheid van anderen en de menging van volkeren door alle tijden heen. Wie van ons kan nu zeggen dat hij echte Nederlander is. Door alle tijden heen zijn mensen van bedreigd plekken naar veilige plekken getrokken, dan dan natuurlijk bij voorkeur naar plekken waar ook financieel vooruitzicht is voor ze. Zo vestigden vluchtelingen zich altijd graag in de grote stad Amsterdam.

We moeten alleen de vluchtelingen helpen zo snel mogelijk financieel onafhankelijk te zijn. En we moeten niet zo bang zijn. Angst is een hele slecht drijfveer. Angst is gezond om voorzichtigheid te bewerkstelligen, maar het moet niet ons leven leiden.

Ik hoop zo dat we als Nederlanders gewoon vriendelijk en verdraagzaam kunnen blijven, want we hebben het zo goed. We hebben zoveel en kunnen best wat delen. En uiteindelijk levert het ook meerwaarde op. We worden breder, veelzijdiger, multicultureler ...

En wie deze stroom dan echt niet leuk vindt, die gaat maar zelf een ander veilig plekje zoeken om voort te zetten wat hij of zij hier heeft opgebouwd. Kies dan vooral geen economisch gunstige plek, want dat trekt nu of over 5 jaar vluchtelingen aan en geeft weer ergernis en hoge bloeddruk.

HAAT EN NIJD IS ZONDE VAN JE TIJD.


Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek