Doorgaan naar hoofdcontent

doctrine

doctrine = leer, leerstelling
latijn: doctrina = onderwijs, opleiding, leer

ooit hing ik de christelijke leer aan vanuit mijn protestantse opvoeding. een van de boekjes die daarvan resteren is 'het geheim van de doomahj' door gerbrand fenijn. ik heb het herlezen. en als je het herleest vanuit een niet christelijke visie bevat het nog steeds een wijze levensles. namelijk dat leiders ook maar mensen zijn, vaak door macht gedreven en dat het goed is om een eigen visie op het leven te hebben die niet mag worden onderdrukt door een leider (zolang natuurlijk anderen niet lijden onder jouw visie). want wat is de bijbel eigenlijk meer dan een leidraad voor gedrag in verschillende situaties waarin we het zelf niet weten. weet je het zelf wel, dan heb je je eigen doctrine. de leer in de harry potter boeken bijvoorbeeld kun je de kracht en macht van liefde noemen.

mocht je veel behoefte hebben aan een leidraad in het leven maar huiver je voor de vele doctrines en het geweld waar veel mensen die ook weer voor gebruiken, dan kun je misschien eens wat leerstellingen die je tegenkomt en je aanspreken, opschrijven om je in moeilijke tijden te helpen met de zin van het leven.
als je dan negatief in het leven staat, dan lees je de liefdesdoctrine of de humordoctrine van roald dahl boeken en voel je de stress en irritatie van je afvallen.

dus nu ga ik niet woedend de bouwvakkers naast me te lijf omdat ze een continue sigarettenlucht verspreiden, een enorme herrie maken en niet opletten op eigendommen van anderen. nee nu lach ik om de banaliteit van het leven, zet vrolijke muziek aan, typ een stukje en kijk vooruit naar de rust waar ik over een paar weken weer extra van zal genieten.toch??

Reacties

Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek