Doorgaan naar hoofdcontent

verschrikkelijk verbouwende buren

ken je dat. de aannemer van de buren heeft zijn reclamebord aan jouw pand vastgemaakt, de bussen van de verbouwers blokkeren iedere dag weer je doorgang en genadeloos wordt er geboord en gezaagd zonder overleg als dat toevallig jouw terrein
betreft. je bent een zeur als je iets zegt en verder gaan ze maar meer, diep zuchtend om zo'n ontzettend irritante buur.
dagenlang was het huis vergeven van sigarerook zodat het in het weekend zelfs verschraald rook en om iedere activiteit zoals bedden uitkloppen werd hartelijk gelachen. je voelt je een gevangene in eigen huis want ze geven je feilloos het gevoel dat je niets te vertellen hebt.
was iedereen maar gewoon aardig en vriendelijk, rekening houdend met elkaar, wat zouden we dan ontspannen zijn.

zaterdag op de opschoondag tijdens het opruimen van een plantsoen, kreeg ik medelijden met de onkruidwieders van de gemeente die deze week weer bezig zijn daar, tussen misschien wel honderd hondedrollen.

buren hebben de plantepotten voor de deur binnengehaald, niet omdat ze vernield werden zoals ook ieder jaar wel eens gebeurd, of gestolen, nee, omdat de honder er te graag tegen plasten en het was niet meer te doen.
ook wij hebben daar natuurlijk last van. vaak schoonmaken dan maar met azijn, citroen, peper en alcohol. maar het kan natuurlijk anders.



Populaire posts van deze blog

mariken van nieumeghen

mariken blijkt gewoon een universeel meisje te zijn dat nog steeds rondloopt, een puber die misleid wordt door een meer ervaren persoon. ze wordt verleid om te genieten van het leven, zich geen zorgen te maken over misdaad of ondeugd. ik stel me zo een meisje voor in deze tijd, die lekker los leeft, drugs en drank gebruikt, anderen overhaalt om daarin mee te gaan, maar uiteindelijk inziet dat zo een leven lang te leven, geen bevrediging geeft. de wroeging komt en daarmee de verlossing. dagelijks gebeurt dit verhaal opnieuw. vrouwen en natuurlijk ook mannen vinden verlossing uit een losbandig leven (denk maar aan eus van özkan akyol) door zich te bekeren tot een geloof, door vrijwilligerswerk te gaan doen, door nuttig werk te gaan doen, door te gaan scheppen en creëren en de wereld te verrijken met mooie kunstwerken of boeken, door te zorgen dat anderen niet in dezelfde valkuil trappen. wat er nodig is om in die valkuil te trappen? soms niets, soms een tegenslag zoals bij mariken, soms

blikschade

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

zeven sloten van kees van kooten

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittrek