hugo en de automaton

net 'de uitvinding van hugo cabret' gelezen, door brian selznick geschreven (kinderboek). een wonderlijke magische wereld gaat er voor je open, de wereld van mechanismen, zoals de automaton, de wereld van ruimte buiten je zicht, de wereld van klokkenmakers en bovenal, de wereld van de illusionisten en eerste filmmaker georges méliès.
nu kwam ik er pas achter dat michael scorcese hier al een paar jaar geleden een film van heeft gemaakt, mocht je niet zo'n lezer zijn, maar wel nieuwsgierig naar hugo.

die eerste filmmaker is dus niet succesvol geworden in zijn tijd. hij werd ingehaald door anderen, maar nu staat hij in de geschiedenis. een soort vincent van gogh van de film dus. in het boek is hij ook instabiel in zijn latere leven, net als in het echt hij uit frustratie al zijn negatieven heeft vernietigd. wat ik dan denk is, erkenning is niet het ultieme geluk. het geluk moet uit jezelf komen en je eigen tevredenheid over je creaties. verzin maar dat die erkenning ooit komt, desnoods na je dood. je eigen erkenning zit in het creëren zelf, het plezier erin hebben, het verder blijven ontwikkelen en in het genoeg geld hebben om dat te kunnen blijven doen. en post bezorgen of iets dergelijks kunnen we allemaal dus dat geld is er altijd wel als je maar wil.