te zijn of niet

doctrine = leer, leerstelling latijn: doctrina = onderwijs, opleiding, leer ooit hing ik de christelijke leer aan vanuit mijn protestantse opvoeding. een van de boekjes die daarvan resteren is 'het geheim van de doomahj' door gerbrand fenijn. ik heb het herlezen. en als je het herleest vanuit een niet christelijke visie bevat het nog steeds een wijze levensles. namelijk dat leiders ook maar mensen zijn, vaak door macht gedreven en dat het goed is om een eigen visie op het leven te hebben die niet mag worden onderdrukt door een leider (zolang natuurlijk anderen niet lijden onder jouw visie). want wat is de bijbel eigenlijk meer dan een leidraad voor gedrag in verschillende situaties waarin we het zelf niet weten. weet je het zelf wel, dan heb je je eigen doctrine. de leer in de harry potter boeken bijvoorbeeld kun je de kracht en macht van liefde noemen. mocht je veel behoefte hebben aan een leidraad in het leven maar huiver je voor de vele doctrines en het geweld waar veel...

arnon grunberg schrijft dagelijks een voetnoot in de volkskrant over actueel nieuws en nu ook over de vluchtelingen schrijft hij weer iets, wat precies de kern raakt. "Dat wij vluchtelingen die het geluk hadden de overtocht te overleven soms terugsturen bewijst dat we niet alleen wegkijken, maar dat we ook nog eens sadistisch zijn." natuurlijk, de orde raakt verstoord met de komst van vluchtelingen, maar, wie weet was mijn familie ooit ook vluchteling, een hugenoot, een armeen, een jood, een homo, een albino. uit een orde die verstoord raakt komt weer een nieuwe orde. het leven is dynamisch, laten we dan flexibel zijn en niet door elke verstoring geïrriteerd zijn. maar misschien is dat het probleem. iedereen is over alles geïrriteerd tegenwoordig. de snelle fietsers over de rustige fietsers, mensen die moeten wachten. we zijn verwend. en hoe bouw je dat af.

begrijp jij het vluchtelingen probleem? ik niet. als die mensen willen vluchten dan moet dat kunnen, dan geven we ze het recht te mogen werken en komen ze vast goed terecht. ze zoeken immers een nieuw leven waarvoor ze heel wat ellende, gevaar en geld hebben over gehad. te vol hier? nou, dan nemen avontuurlijke europeanen toch de plaats in van de vluchtelingen en proberen daar de problemen op te lossen en een fijne maatschappij op te bouwen. dat is nog eens een echte uitdaging in plaats van die reality programma's met overlevingsthema's. te duur? ach, daar betalen we belasting voor en als we ontwikkelingshulp en giften aan goede doelen gewoon vinden, waarom dan niet een paar jaar een opstartpremie aan een vluchteling. zijn ze teveel beschadigd? ok. dus dan laten we ze aan hun lot over, zoeken ze het zelf maar uit, want liever doen we mee aan de postcodeloterij die zulke goede doelen steunt en kunnen we zelf wat winnen, geven we hoog op van serious request van 3fm dan...

ken je het boek 'jaromir en het raadsel van de ringen' van tomas ross (drie boeken in 1)? het is een kinderboek over de wereldmysteries, over atlantis, tijdreizen, hunebedden, pyramides en stonehenge. het laat je nadenken over de vele mysteries waarop niemand een antwoord heeft, over graancirkels en onbekende geschriften, over oude kaarten die wel modern lijken. dat zijn de leuke mysterieuze kanten van het leven. want we moeten vooral niet denken dat we alles snappen. wil je ook je laten betoveren door het mysterie, zoek dan eens op internet, of begin met het lezen van dit heerlijke kinderboek dat je in 1 adem uit zal willen lezen.

we hebben er allemaal wel eens last van: onze gevoelens laten prevaleren boven onze ratio. volgens arnon grunberg in een voetnoot in de volkskrant van vorige week is emotie de schaamlap van intellectuele luiheid. tot deze conclusie kwam hij omdat hij een literair hoofdstuk wilde bespreken met de bezetters van de uva maar zijn neus stootte omdat er deelnemers waren die meer wilden voelen en mediteren in plaats van intellect gebruiken. en dat op een universiteit waar je toch naartoe gaat voor je intellectuele behoeftes. ik neem de les van arnon ter harte en als mijn emoties weer eens een hoofdrol opeisen keer ik mij tot mijn intellect en verdiep me in kafka, ovidius of ... emoties in de hoofdrol maken zelden een tevreden en gelukkig mens van mij terwijl discipline, ambachtelijk werk en intellectuele uitdagingen dat wel doen. cognitieve luiheid